کد مطلب:162360 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:229
دیدگاه ها
شمول و ابعاد و جامعیت حادثه ی عاشورا موجب شده است كه شعرا هر یك از دیدگاهی خاص به آن بنگردند. گروهی از صوفیه و عارفان، جنبه ی عرفانی آن را به نظم كشیده و بعضی از آنان در این شیوه آثار گرانبهایی به وجود آورده اند. گروهی دیگر به جنبه های سیاسی و انگیزه های اجتماعی اخلاقی آن پرداخته اند و لكین اكثر شعرا به ویژه در قرون اخیر بعد بكایی آنرا مطمح نظر قرار داده اند.
نگارنده ی اصرار دارد كه باید شاعر و یا مداح مسلمان همه ی جوانب این مكتب آموزنده را در نظر داشته باشد و تنها به جنبه های بكایی آن اكتفا نكند. اشك شیعه باید سیلی خروشان باشد كه بنیاد دشمنان دین و انسانیت را نابود سازد. مگر اشكی كه از
خشم مظلوم سرچشمه می گیرد برای ظالم از هر سلاحی خطرناكتر نیست؟
گریه ی ما بر حسین بن علی علیه السلام و یارانش گریستن بر فضلیت و شجاعت و انسانیت است كه مورد ستم قرار گرفته است. دشمنی ما با قاتلان آنان، دشمنی با ستم و بیداد و فساد است و نیز باید توجه داشت كه گریه ای كه خشم را بر می انگیزد. با گریه ای كه خشم را فرومی نشاند و گریه ای كه آرام می كند با گریه ای كه انفجار می آفریند یكسان نیست.
هنگامی كه عبیدالله در بصره استقرار یافت و عمر سعد، امیر كوفه شد، زنان كوفه نخست بر شهادت امام حسین علیه السلام سخت گریستند، و سپس تهاجم كرده و كسی را كه دست به خون فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله آلوده بود از كوفه بیرون كرده و گفتند ما نه به بنی امیه و نه به پسر مرجانه نیاز داریم. [1] .
نگارنده ی ادب الطف در مقدمه می گوید: در هر جای دنیا كه نبرد و طغیان علیه ظلم و ستم صورت گیرد از جهتی رنگ نهضت حسینی دارد.
به هر حال عاشورای حسینی برای همیشه مكتبی پویاست كه به انسانها كرامت می بخشد و آنها را بر ضد هر طغیانی بر می انگیزاند. پیروان مكتب عاشورا عملا باید از دیگران متمایز باشند. برداشتها از چنین حادثه بزرگ و افتخارآمیزی نباید به انحراف گراید تا جایی كه جنبه ی آموزشی خود را از دست بدهد. وظیفه ی اهل منبر و شاعر و مداح سنگین است.
نگارنده از همان دوران جوانی آرزومند بود كه كنگره ها و سمینارها برای توجیه و تعلیم روح نهضت حسینی تشكیل گردد و صاحبنظران و دانشمندان به دیگران آموزش و آگاهی دهند. زیرا اگر مردم موجبات قیام حسینی و حقیقت آن را دریابند قطعا اخلاق اجتماعی دگرگون و ارزش فضیلتها در جامعه بهتر شناخته خواهد شد.
مرحوم علامه ی شهید مرتضی مطهری (ره) در این راه قدمهای مؤثری برداشت. دریغا كه آن ستاره ی درخشان زود به افول گرایید و به كاروان عاشورا پیوست. او این مهم را به عهده ی دیگران گذاشت تا این راه را همواره دنبال كنند. هم اكنون كه از همه ی جوانب فتنه و فساد، چنگ و دندان می نماید راه و روش حسینی است كه می تواند موجب بقای حرمت و كیان مسلمانان قرار گیرد.
نگارنده ی اصرار دارد كه باید شاعر و یا مداح مسلمان همه ی جوانب این مكتب آموزنده را در نظر داشته باشد و تنها به جنبه های بكایی آن اكتفا نكند. اشك شیعه باید سیلی خروشان باشد كه بنیاد دشمنان دین و انسانیت را نابود سازد. مگر اشكی كه از
خشم مظلوم سرچشمه می گیرد برای ظالم از هر سلاحی خطرناكتر نیست؟
گریه ی ما بر حسین بن علی علیه السلام و یارانش گریستن بر فضلیت و شجاعت و انسانیت است كه مورد ستم قرار گرفته است. دشمنی ما با قاتلان آنان، دشمنی با ستم و بیداد و فساد است و نیز باید توجه داشت كه گریه ای كه خشم را بر می انگیزد. با گریه ای كه خشم را فرومی نشاند و گریه ای كه آرام می كند با گریه ای كه انفجار می آفریند یكسان نیست.
هنگامی كه عبیدالله در بصره استقرار یافت و عمر سعد، امیر كوفه شد، زنان كوفه نخست بر شهادت امام حسین علیه السلام سخت گریستند، و سپس تهاجم كرده و كسی را كه دست به خون فرزند رسول خدا صلی الله علیه و آله آلوده بود از كوفه بیرون كرده و گفتند ما نه به بنی امیه و نه به پسر مرجانه نیاز داریم. [1] .
نگارنده ی ادب الطف در مقدمه می گوید: در هر جای دنیا كه نبرد و طغیان علیه ظلم و ستم صورت گیرد از جهتی رنگ نهضت حسینی دارد.
به هر حال عاشورای حسینی برای همیشه مكتبی پویاست كه به انسانها كرامت می بخشد و آنها را بر ضد هر طغیانی بر می انگیزاند. پیروان مكتب عاشورا عملا باید از دیگران متمایز باشند. برداشتها از چنین حادثه بزرگ و افتخارآمیزی نباید به انحراف گراید تا جایی كه جنبه ی آموزشی خود را از دست بدهد. وظیفه ی اهل منبر و شاعر و مداح سنگین است.
نگارنده از همان دوران جوانی آرزومند بود كه كنگره ها و سمینارها برای توجیه و تعلیم روح نهضت حسینی تشكیل گردد و صاحبنظران و دانشمندان به دیگران آموزش و آگاهی دهند. زیرا اگر مردم موجبات قیام حسینی و حقیقت آن را دریابند قطعا اخلاق اجتماعی دگرگون و ارزش فضیلتها در جامعه بهتر شناخته خواهد شد.
مرحوم علامه ی شهید مرتضی مطهری (ره) در این راه قدمهای مؤثری برداشت. دریغا كه آن ستاره ی درخشان زود به افول گرایید و به كاروان عاشورا پیوست. او این مهم را به عهده ی دیگران گذاشت تا این راه را همواره دنبال كنند. هم اكنون كه از همه ی جوانب فتنه و فساد، چنگ و دندان می نماید راه و روش حسینی است كه می تواند موجب بقای حرمت و كیان مسلمانان قرار گیرد.
[1] في ظلال التشيع، تأليف محمد علي حسيني، چاپ كويت، 1403 ه.ق. ص 345.